Για όλα τα ασθενοφόρα των φημισμενων πανακριβων ιδιωτικών που είδα να έρχονται νυχτα με σβηστές σειρήνες και φώτα στο πίσω πάρκινγκ του Παίδων για να αφήσουν ετοιμοθάνατα βρέφη που είχαν κρατηθεί επί μέρες σε πανάκριβες εντατικές των 400 ευρώ την ημέρα, αλλά πλέον η υγεία τους λόγω της εγκληματικής καθυστέρησης είχε επιδεινωθεί τόσο που μόνο οι γιατροί του δημοσίου μπορούσαν να τα σώσουν -ή να τα παραλάβουν, ώστε η ευθύνη του θανάτου να χρεωθεί σε αυτούς.
Για την επιμελήτρια της δημόσιας μονάδας εντατικής νεογνών που μπροστά μου φώναζε στο τηλέφωνο “καθυστερήσατε το μωρό για τα λεφτά και τώρα μας το στέλνετε για να πεθάνει στα χέρια μας;”.
Για τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες που φρόντισαν στους μεγάλους πόνους εμένα, τη μάνα μου, το παιδί μου -και έκλεισαν τρυφερά τα μάτια του πατέρα μου.
Για τους γιατρούς που γνώρισα στον Ευαγγελισμό, στο Αγλαΐα Κυριακού, στο Αγία Σοφία, στο Παίδων Πεντέλης, στο Αλεξάνδρα, στο Ελενα, στο Τζανειο, στο Μεταξά, που λιώνουν στα πόδια τους στα επείγοντα, στις κλινικές και στις εντατικές. Για την ανεκτίμητη πείρα τους, για την αυτοθυσία τους, για την προσφορά τους, χωρίς την αμοιβή και την αναγνώριση που τους αξίζει. Για την απίστευτη εξουθένωσή τους.
Γιατί το χτύπημα στο ΕΣΥ δεν καταπίνεται, είναι το κορυφαίο όλων των εγκλημάτων που έχουν τελεστεί την τελευταία δεκαετία.
Για όλα αυτά λοιπόν, που δεν χωρούν καμιά διαπραγμάτευση και καμιά συζήτηση,
ναι, ευπρόσδεκτη η πόλωση, γιατί αυτοί πρέπει να φύγουν. Να τους χαίρονται οι ψηφοφόροι τους -θα έρθει η ώρα που κι αυτοί θα ξαναχρειαστούν το ΕΣΥ που λοιδωρουσαν, αλλά θα είναι αργά πια”.
Από V.M. & Takis Intzes