Τελικά, ο 55χρονος λιποθύμησε στο σπίτι του, ένα δωμάτιο, δηλαδή γεμάτο με σκουπίδια. Πέθανε μόνος του στο νοσοκομείο…
Πώς ζούσε;
Για την επιβίωσή του, έτρωγε στα συσσίτια της Μητρόπολης και ορισμένοι γείτονες είχαν αναλάβει εδώ και χρόνια τον ρόλο του κράτους, καθώς ζούσε με τα – πενιχρά – 200 ευρώ του επιδόματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης, όπως μεταδίδει το gegonota.news
Ο Ζαχαρίας ήταν άνεργος. ΄’Οχι, επειδή το ήθελε. Ήθελε να δουλέψει, αλλά δεν τον επέλεγε κανείς «Μπορώ να δουλέψω αλλά κανείς δεν με θέλει»
Με ένα καρότσι από σούπερ μάρκετ μάζευε παλιοσίδερα και τα πουλούσε. Για στέγη είχε τη μικρή βεράντα ενός σπιτιού, που έκλεισαν αυθαίρετα οι γονείς του, όταν παντρεύτηκαν. Αυτός ο χώρος «βαφτίστηκε» δωμάτιο.
Κάθε μέρα μια γειτόνισσα υπολόγιζε ένα πιάτο παραπάνω για τον Ζαχαρία και εναλλάξ του παρείχαν φαγητό.
Ο ίδιος, «χτυπημένος» από τη μοίρα, μεγάλωσε χωρίς κανένα υποστηρικτικό περιβάλλον. Η μητέρα του πέθανε στα 38 της χρόνια και ο πατέρας του δημιούργησε νέα οικογένεια, με τον Ζαχαρία να μένει κυριολεκτικά ξεχασμένος στο παράνομο δωματιάκι, να πεινάει και να ιδρυματοποιείται.
Το υπόλοιπο σπίτι ήταν κλειδωμένο και δεν του επιτρεπόταν η είσοδος από τα αδέλφια του, που το διεκδικούσαν. Ο Ζαχαρίας, που μεγάλωσε σε μια γειτονιά της Χιλιαδούς, δεν έφυγε ποτέ από εκεί, γι’ αυτό και τον γνώριζαν όλοι.
Η βραχυπρόθεσμη ευτυχία
ο Ζαχαρίας τελικά βρήκα ένα στήριγμα, μια γυναίκα, την οποία παντρεύτηκε και μαζί της απέκτησε δύο παιδιά. Η «χαρά» δεν κράτησε για πολύ.
Τα παιδιά, τα άφησαν με τη σύγυζό του σε ορφανοτροφείο, επειδή δεν είχαν χρήματα να τα μεγαλώσουν. «Δεν μπορούσε να τα ζήσει». Ήταν άγνωστοι στην ίδια πόλη.
Ο γιος του είναι σήμερα 24 χρονών και έφυγε με την ενηλικίωσή του για την Αγγλία, ενώ η κόρη του είναι 20. Στα 18 έφυγε από το ορφανοτροφείο και δεν είχε επαφή μαζί της.
Η σύζυγός του -με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα- έχει φύγει από τη ζωή.
Πώς άντεχε;
«Συνηθίζεις στα πάντα. Δεν μου κάνει καμία αίσθηση το κρύο ή ζέστη. Νερό πίνω από το λάστιχο της γειτόνισσας. Για τουαλέτα χρησιμοποιώ μπουκάλια, μπάνιο δεν έχω κάνει πέντε χρόνια. Όταν δεν έχω φαγητό, δεν με ενοχλεί καθόλου. Όλα είναι μια συνήθεια».
«Να ντρεπόμαστε που είμαστε άνθρωποι»
Ο 55χρονος που ζούσε στην απόλυτη εξαθλίωση, κατέρρευσε στις 16 Οκτωβρίου όταν πήγε να βάλει το κλειδί στην πόρτα της αποθήκης, όπου ζούσε, για να βγει έξω. Έπεσε από την αδυναμία και άρχισε να φωνάζει «βοήθεια», αλλά κανείς από την γειτονιά δεν μπορούσε να τον βοηθήσει, γιατί εκείνος δεν μπορούσε να σηκωθεί από το πάτωμα για να ξεκλειδώσει την πόρτα. Τον πρόδωσε ο εαυτός του. Αμέσως κλήθηκε ασθενοφόρο, ενώ έσπευσε και η αστυνομία, για να σπάσει την πόρτα.
«Πρέπει να ντρεπόμαστε που είμαστε άνθρωποι» φώναξε η γειτόνισσά του, που ήταν από τις λίγες που του προσέφερε φαγητό, ενώ οι διασώστες του ΕΚΑΒ έστησαν μια ειδική επιχείρηση για να τον εντοπίσουν μέσα στα σκουπίδια.
Ο 55χρονος ήταν «γνωστό περιστατικό» στις κοινωνικές υπηρεσίες του Βόλου, γνώριζαν ότι ζούσε μέσα στα σκουπίδια και δεν λάμβανε τροφή, παρά μόνο εάν του έδιναν οι γείτονες ή η Μητρόπολη, αλλά δεν είχε υπάρξει καμία αντίδραση για να βοηθηθεί, μεταδίδει το gegonota.news. Έφυγε από τη ζωή μόνος στο Νοσοκομείο του Βόλου στις 25 Νοεμβρίου.
