Ο γιος μου, Ειρηναίος, διεγνώσθη με καρκίνο στο δεξιό νεφρό και στις 27/3/12 πήγαμε στο νοσοκομείο PRINCE ALFRED του SYDNEY να για του αφαιρέσουν το νεφρό. Με δάκρυα παρεκάλεσα τον Άγιο Λουκά να βοηθήσει το γιο μου στην εγχείρηση να πάνε όλα καλά.
Πήγαμε στο νοσοκομείο και περιμέναμε στην αίθουσα αναμονής. Εγώ συνέχεια επικαλούμουν τη βοήθεια του Αγίου Λουκά κάνοντας κομποσχοίνι. Εκεί, όπως καθόμασταν, αισθάνθηκα ότι μπήκε μέσα ο Άγιος Λουκάς και κάθισε δίπλα στο γιο μου και τον αγκάλιασε. Με κοίταξε και με χαμόγελο μου είπε:
– Ήλθα όλο το δρόμο από τη Ρωσία για τον Ειρηναίο. Μην στενοχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά. Για να πιστέψεις ότι είμαι δίπλα του, θα δεις ότι δε θα καθίσει κανείς στην καρέκλα δίπλα από τον Ειρηναίο γιατί κάθομαι εγώ!
Πράγματι στη σειρά δίπλα σε μένα γέμισαν οι καρέκλες και απέναντι από μένα, όμως δίπλα στον Ειρηναίο δεν κάθισε κανείς. Φώναξαν το όνομα του γιου μου να μπει στο χειρουργείο, και πριν το γιο μου αισθάνθηκα ότι μπήκε ο Άγιος Λουκάς. Η εγχείρηση κράτησε περίπου τρεις ώρες.
Όταν τελείωσε, έμεινε κάμποση ώρα στο αναρρωτήριο και όταν τον πήγαν στο δωμάτιό του πήγαμε και εμείς. Σιγά σιγά άρχισα να του μιλώ. Του είπα: «Αγόρι μου παρακαλούσα τον Άγιο Λουκά τον ιατρό να σε βοηθήσει στην εγχείρηση» και μου απάντησε: «Μπαμπά, πριν αρχίσει η εγχείρηση, ήλθε κάποιος και μου είπε: «ΜΕ ΛΕΝΕ ΛΟΥΚΑ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΣ!».
Εδώ σταματώ. Κάθε φορά που σκέπτομαι αυτό τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Η εγχείρηση πήγε καλά. Ευχαριστώ το Θεό, τον Άγιο Λουκά και όλους τους Αγίους. Το παιδί μου δεν χρειάστηκε ούτε χημειοθεραπεία ούτε τίποτα άλλα φάρμακα! Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.
ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
Στα μισά του καλοκαιριού -δεν θυμάμαι με ποιο τρόπο– ο Κύριος με προειδοποίησε ότι η εξορία μου θα τελείωνε σύντομα [γράφει ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός]. Περίμενα με ανυπομονησία να εκπληρωθεί αυτή η υπόσχεση, αλλά οι εβδομάδες περνούσαν και τίποτα δεν άλλαζε.
Έπεσα σε απόγνωση. Απογοητεύτηκα.
Κάποια μέρα πήγα στην εκκλησία, γονάτισα μέσα στο ιερό και άρχισα να προσεύχομαι με δάκρυα στον Ιησού. Η προσευχή μου είχε και ένα παράπονο, γιατί καθυστερεί ο Κύριος και δεν εκπληρώνει την υπόσχεσή του.
Ξαφνικά βλέπω στην εικόνα τον Ιησού Χριστό, ολοζώντανα, να αποστρέφει το πρόσωπό του από μένα. Δεν με κοιτούσε πια. Τρόμαξα. Δεν μπορούσα και δεν τολμούσα να ξανακοιτάξω την εικόνα.
Βγήκα σαν βρεγμένη γάτα από το ιερό στον εξωνάρθηκα. Εκεί βρήκα τις «Πράξεις των Αποστόλων». Το άνοιξα μηχανικά και διάβασα το πρώτο κείμενο που έπεσε στα μάτια μου.
Δεν θυμάμαι, δυστυχώς, ποιο ήταν το κείμενο που διάβασα, αλλά μου έκανε εντύπωση διότι κατέκρινε τους ανθρώπους που δεν έχουν υπομονή, βιάζονται και δεν περιμένουν την ώρα που ήρεμα θα εκπληρωθεί η υπόσχεση του Κυρίου.
Αυτό το κείμενο με επηρέασε κατά ένα θαυμαστό τρόπο. Αποκάλυπτε την απερισκεψία μου και το θράσος μου, ενώ συνάμα επιβεβαίωνε την υπόσχεση της απελευθέρωσής μου, την οποία περίμενα να εκπληρωθεί τόσο ανυπόμονα.
Επέστρεψα τότε πάλι στό Ιερό και με χαρά είδα πως πάλι στην εικόνα ο Κύριος με κοίταξε με το φωτεινό και ήρεμο βλέμμα Του. Αυτό κι αν δεν ήταν θαύμα!
