Λοιπόν, θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου ως είδος ψυχοθεραπείας μήπως και βρω λίγο ανακούφιση.
Προέρχομαι από μια μεσαία οικογένεια, δεν είχαμε ούτε λίγα, ούτε πολλά, ο πατέρας μου και η μάνα μου βιοπαλαιστές, ίσα ίσα να περνάμε καλά εγώ και ο αδερφός μου. Όταν μεγαλώσαμε, ο αδερφός μου γνώρισε μια κοπέλα η οποία ήταν ευκατάστατη. Σπίτια, μετρητά και άλλα πολλά. Στον γάμο, πήρανε στον αδερφό μου δώρο Ρόλεξ και βέβαια μείνανε στη μεζονέτα τους σε καλή γειτονία.
Από τότε με είχε φάει η μάνα μου, πρόσεξε να πάρεις γυναίκα με λεφτά και να καλοπαντρευτείς σαν τον αδερφό σου.
Βέβαια, συγγνώμη αλλά δεν είμαι κανένας προικοθήρας. Οπότε τα έφερε η ζωή και ερωτεύτηκα μια κοπέλα που τι να κάνουμε δεν είχε λεφτά. Οι γονείς της μένανε στο νοίκι (ακόμα εκεί μένουνε) και είχαν να της δώσουν μόνο την ευχή τους. Για να καταλάβετε, για να παντρευτούμε βάλαμε τις οικονομίες μας η γυναίκα μου και εγώ, και είχαμε ίσα ίσα τα λεφτά για το τραπέζι και το δώρο του κουμπάρου.
Όταν ανακοίνωσα στη μάνα μου ότι θέλω να την παντρευτώ έγινε χαμός. Και τι πας να κάνεις, θα καταστραφείς, και δε σε μεγάλωσα εγώ για να ζεις μια ζωή στο τσίμα-τσίμα. Ε μεγάλο παιδί και εγώ όπως καταλαβαίνετε, δεν έδωσα σημασία.
Τέλος πάντων παντρευτήκαμε και άρχισα να βλέπω πως η οικογένεια του αδερφού μου μας σνομπάριζε. Για να σας δώσω να καταλάβετε δε μας καλέσανε μια φορά σαν ζευγάρι να φάμε ένα βράδι μαζί τους. Μας καλούσανε μόνο στις τυπικές εκδηλώσεις, γιορτές, γενέθλια μαζί με όλους τους άλλους λες και ήμουν κανα τριτοξάδερφο. Όμως δεν έδινα σημασία είχαν και μικρά παιδιά και έλεγα εντάξει που να βρουν χρόνο τώρα με τα παιδιά.
Πέρασε ο καιρός και έκανα και εγώ ένα παιδί. Και τότε πραγματικά κατάλαβα τι συμβαίνει πραγματικά.
Στην βάφτιση του παιδιού μου, γυρίζει μια φίλη και λέει στη μάνα μου, «να χαίρεστε και το όνομά σας» και λέει η μάνα μου: «σιγά, το έχω δώσει ήδη στο πρώτο μου εγγόνι!!!».
Μόλις το μαθαίνω αυτό έκανα ένα καυγά τρικούβερτο και από τότε δε ξαναμίλησα με τη μάνα μου.
Είτε το πιστεύετε είτε όχι, δε μας μιλάνε γιατί είμαστε φτωχοί, γιατί είμαστε παρακατιανοί ενώ αυτοί είναι πλούσιοι.
Δε με νοιάζει για τον αδερφό μου, καλά κάνει και κοιτάει την οικογένεια του, και εγώ στην θέση του το ίδιο θα έκανα. Αν η γυναίκα του είναι ψηλομύτα και θεωρεί πως δεν μπορεί να έχει νταραβέρια με δυο μεροκαματιάρηδες που μένουν στο νοίκι όπως εμείς το καταλαβαίνω.
Αλλά τα βράδια πολλές φορές δε μπορώ να κοιμηθώ γιατί δε μπορώ να χωνέψω πως η μάνα μου με ξέγραψε για τον ίδιο λόγο. Καμμιά φορά βλέπω κανένα σήριαλ στη τηλεόραση με γονείς και παιδιά που αγκαλιάζονται και βάζω τα κλάματα ολόκληρος μαντράχαλος. Δε μπορούσα να πιστέψω πως μια μάνα μπορεί να απαρνηθεί το παιδί της επειδή επέλεξε να είναι αξιοπρεπής και όχι προικοθήρας.
Και έχει πολύ πλάκα. Γιατί να πεις να ήταν καμμιά πλούσια η μάνα μου να το καταλάβω. Αλλά και αυτή της βιοπάλης ήταν.
Υπάρχει όμως κάτι ακόμη χειρότερο. Δυστυχώς η γυναίκα μου δεν έχει αδέρφια και το παιδί μου δεν έχει άλλα ξαδερφάκια παρά μόνο τα παιδιά του αδερφού μου. Κάποιες φορές λοιπόν με κοιτάζει με παράπονο και μου λέει: «Μπαμπά, εγώ γιατί δε παίζω με τα ξαδερφάκια μου». Δεν έχω τι να απαντήσω. Χαμηλώνω τα μάτια και μου έρχεται ένας κόμπος στο λαιμό.
Γι’ αυτό όσοι έχετε τους γονείς σας ή και τα αδέρφια σας και σας αγαπάνε, μη νομίζετε ότι είναι αυτονόητο. Δεν είναι.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε η αγάπη της μάνας, ούτε η αγάπη του αδερφού.
Ευχαριστώ.
Γιάννης