Ο άντρας μου και εγώ ήμασταν απασχολημένοι με τις δουλειές του σπιτιού και αφήσαμε τον παραλυμένο τετραετή γιο μας με τον ντόμπερμαν μας, που τον λέγαμε Τάρα 😲😲 Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τι θα συνέβαινε μετά από μισή ώρα…
Στην αρχή, το παιδί μας και ο σκύλος έπαιζαν ευτυχισμένοι, αλλά μετά από λίγα λεπτά ακούσαμε έναν δυνατό και τρομακτικό γάβγισμα. Εγώ και ο άντρας μου βγήκαμε έξω πανικόβλητοι, νομίζοντας ότι η Τάρα είχε βλάψει το παιδί μας, αλλά αυτό που είδαμε μας συγκλόνισε…
Συνεχίζεται στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Ο γιος μας γεννήθηκε με μια σοβαρή διάγνωση – αναπηρία που σχετίζεται με διαταραχή του μυοσκελετικού συστήματος. Μέχρι τα τρία του χρόνια δεν μπορούσε να περπατήσει.
Οι γιατροί έλεγαν ότι υπήρχε μια ελάχιστη πιθανότητα να σηκωθεί ποτέ, αλλά εμείς κρατηθήκαμε από αυτή την ελπίδα με όλη μας τη δύναμη.
Κάθε μέρα προσευχόμασταν, βλέπαμε πώς έρπεται στο σπίτι, πώς παρακολουθούσε με θλίψη τα άλλα παιδιά από το παράθυρο.
Δεν είχε κανέναν με τον οποίο να παίξει – τα άλλα παιδιά δεν καταλάβαιναν την κατάστασή του, και εμείς, οι ενήλικες, δεν μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε έναν πραγματικό φίλο.
Τότε πήραμε την απόφαση – να υιοθετήσουμε ένα σκύλο. Θέλαμε να έχει τουλάχιστον έναν αληθινό φίλο. Διαλέξαμε ένα ντόμπερμαν από καταφύγιο. Την ονομάσαμε Τάρα.
Αρχικά, η Τάρα κρατιόταν μακριά. Απέφευγε εμάς και κυρίως τον γιο μας. Ήδη σκεφτόμασταν ότι κάναμε λάθος. Αλλά μετά, όλα άλλαξαν.
Η Τάρα άρχισε να πλησιάζει το αγόρι, να ξαπλώνει δίπλα του, να τον αφήνει να αγγίξει το πρόσωπό της και να του φέρνει παιχνίδια. Έγιναν φίλοι. Αχώριστοι.
Εμείς, οι γονείς, αναστενάξαμε ανακουφισμένοι για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό. Το παιδί χαμογελούσε, γελούσε – και όλα αυτά χάρη σε αυτόν τον σκύλο.
Αρχίσαμε να εμπιστευόμαστε τόσο πολύ την Τάρα που την αφήναμε ήρεμα στον κήπο με το παιδί μας ενώ κάναμε τις δουλειές του σπιτιού.
Και μια μέρα…
Ένα διαπεραστικό και σπαρακτικό γάβγισμα αναστάτωσε το σπίτι. Ήταν τόσο δυνατό που η καρδιά μας σταμάτησε. Βγήκαμε έξω πανικόβλητοι, φοβούμενοι το χειρότερο. Φοβόμασταν ότι η Τάρα είχε βλάψει το γιο μας. Αλλά αυτό που είδαμε μας συγκλόνισε βαθιά.
Ο τετραετής γιος μας στεκόταν όρθιος. ΣΤΕΚΟΤΑΝ όρθιος, κρατώντας το καρότσι. Τα γόνατά του έτρεμαν, τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά τις λαβές, και δίπλα του στεκόταν η Τάρα και γάβγιζε – σαν να μας καλούσε, σαν να φώναζε: «Κοιτάξτε! Κοιτάξτε τι κατάφερε!»
Έκλαψα. Τρέξαμε κοντά στο γιο μας. Μας κοιτούσε φοβισμένος, αλλά στα μάτια του υπήρχε κάτι καινούργιο – αυτοπεποίθηση, δύναμη.
Ήταν ένα αληθινό θαύμα.